Μετά από τόσο καιρό το είχε πάρει απόφαση. Συνήθως, η τελευταία βδομάδα του μήνα, κάθε μήνα, ήταν η χειρότερη. Όλα τα πράγματα, ότι είχε προγραμματίσει του πήγαιναν στραβά. Το χειρότερο, ερχόταν από εκεί που δεν το περίμενε. Όταν τον έβλεπαν χάλια, ήξεραν ότι ο λόγος ήταν γυναικείος (συνήθως) κι ότι άρχιζε η «κατρακύλα» http://jdmteam.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html
Ακόμα και τότε ήταν ήρεμος όμως. Είχε βέβαια τις πτώσεις του, τον έπαιρνε από κάτω, αλλά δεν έχανε το κέφι του, όσο μπορούσε έστω. Ποτέ δε νευρίαζε χωρίς λόγο, σπάνια τον είχαν δει να τσακώνεται. Είχε μάθε να συμβιβάζεται με όλες τις αλλαγές και να τις δέχεται αβίαστα.
Ωστόσο, τον πείραζε όταν έβλεπε ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση, ότι «δίνει» και δεν το σέβεται ο άλλος. Ότι νοιάζεται και περνάει στο ντούκου. Το χειρότερο, όταν εξηγούσε την θέση του, λέγοντας τι ψάχνει και τι θέλει κι απλά τα έλεγε σε έναν τοίχο.
Πες τον ετεροχρονισμένο, πες τον ξενέρωτο, πες τον πατροπαράδοτο, πες τον καλό, πες τον μ_λάκα, αλλά μην του πεις ότι δεν ξέρει τι θέλει. Πάντα ήξερε, γνώριζε να ζυγίζει τις ανάγκες του, ήξερε τι ψάχνει. Αν είχες την απορία για το τι ήθελε, ειδικά στο προσωπικό θέμα, άρχιζε μία ατέλειωτη συζήτηση με επιχειρήματα και παραδείγματα από την ζωή του. Μόνο τότε καταλάβαινες γιατί τον πείραζαν κάτι ανούσια πράγματα ή για το τι είχε ζήσει (και ποτέ δεν τα έλεγε).
Όταν άρχιζε η κατρακύλα, το καταλάβαινες, από την ώρα που έπαιρνε τηλέφωνο, από τη συμπεριφορά του. Έβγαινε ώρες διαφορετικές απ' ότι συνήθιζε, δε γυρνούσε νωρίς κι έψαχνε αφορμή να κάτσει έξω. Τον άκουγες ή τον έβλεπες κι από τον τρόπο που οδηγούσε. Πήγαινε δεξιά με 50 - 80, αλλά χωρίς λόγο τέρμα, τέρμα παντού. Λες και τον τσιμπούσε μύγα. Δεν τον ένοιαζε τι θα πουν, αν έχει μπλόκο, απλά κατέβασμα, νευρικότητα στο δεξί πόδι και ένα κοντέρ να ανεβαίνει.
Πήρε τηλέφωνο, κατάλαβε ότι δεν πάει άλλο. Το έκλεισε, δεν τηλεφώνησε. «Δεν ξέρει τι θέλει» σκέφτηκε. Και τον έπιασε το νευρικό γέλιο.
«Γέλα κι ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου, κλάψε και θα κλαις μόνος». Τουλάχιστον, καν' το με τον τρόπο που σου αρέσει. Γέλα, κι ας είναι στην διαδρομή από το σπίτι μέχρι την δουλειά ή από το σπίτι μέχρι τη στροφή που θα σε πάει για τετακέ. Στην τελική γέλα κι όταν γίνει το τετακέ. Τόσες σφαλιάρες τρως από την ζωή και τους ανθρώπους, λίγες παραπάνω από την ουρά του αυτοκινήτου δεν μετράνε.
Κλάψε πάλι με τον τρόπο που σου αρέσει. Κλάψε από θυμό, από ένταση, από ανάγκη, από χωρισμό, επειδή το θες. Κλάψε κι ας είναι το συγχρονιζέ που θα μοιραστεί τον πόνο μαζί σου ή η μούρη που την «κατέβασες» επειδή ο κάδος ήταν πιο μέσα απ' ότι είχες υπολογίσει.
Ακόμα και τότε ήταν ήρεμος όμως. Είχε βέβαια τις πτώσεις του, τον έπαιρνε από κάτω, αλλά δεν έχανε το κέφι του, όσο μπορούσε έστω. Ποτέ δε νευρίαζε χωρίς λόγο, σπάνια τον είχαν δει να τσακώνεται. Είχε μάθε να συμβιβάζεται με όλες τις αλλαγές και να τις δέχεται αβίαστα.
Ωστόσο, τον πείραζε όταν έβλεπε ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση, ότι «δίνει» και δεν το σέβεται ο άλλος. Ότι νοιάζεται και περνάει στο ντούκου. Το χειρότερο, όταν εξηγούσε την θέση του, λέγοντας τι ψάχνει και τι θέλει κι απλά τα έλεγε σε έναν τοίχο.
Πες τον ετεροχρονισμένο, πες τον ξενέρωτο, πες τον πατροπαράδοτο, πες τον καλό, πες τον μ_λάκα, αλλά μην του πεις ότι δεν ξέρει τι θέλει. Πάντα ήξερε, γνώριζε να ζυγίζει τις ανάγκες του, ήξερε τι ψάχνει. Αν είχες την απορία για το τι ήθελε, ειδικά στο προσωπικό θέμα, άρχιζε μία ατέλειωτη συζήτηση με επιχειρήματα και παραδείγματα από την ζωή του. Μόνο τότε καταλάβαινες γιατί τον πείραζαν κάτι ανούσια πράγματα ή για το τι είχε ζήσει (και ποτέ δεν τα έλεγε).
Όταν άρχιζε η κατρακύλα, το καταλάβαινες, από την ώρα που έπαιρνε τηλέφωνο, από τη συμπεριφορά του. Έβγαινε ώρες διαφορετικές απ' ότι συνήθιζε, δε γυρνούσε νωρίς κι έψαχνε αφορμή να κάτσει έξω. Τον άκουγες ή τον έβλεπες κι από τον τρόπο που οδηγούσε. Πήγαινε δεξιά με 50 - 80, αλλά χωρίς λόγο τέρμα, τέρμα παντού. Λες και τον τσιμπούσε μύγα. Δεν τον ένοιαζε τι θα πουν, αν έχει μπλόκο, απλά κατέβασμα, νευρικότητα στο δεξί πόδι και ένα κοντέρ να ανεβαίνει.
Πήρε τηλέφωνο, κατάλαβε ότι δεν πάει άλλο. Το έκλεισε, δεν τηλεφώνησε. «Δεν ξέρει τι θέλει» σκέφτηκε. Και τον έπιασε το νευρικό γέλιο.
«Γέλα κι ο κόσμος θα γελάσει μαζί σου, κλάψε και θα κλαις μόνος». Τουλάχιστον, καν' το με τον τρόπο που σου αρέσει. Γέλα, κι ας είναι στην διαδρομή από το σπίτι μέχρι την δουλειά ή από το σπίτι μέχρι τη στροφή που θα σε πάει για τετακέ. Στην τελική γέλα κι όταν γίνει το τετακέ. Τόσες σφαλιάρες τρως από την ζωή και τους ανθρώπους, λίγες παραπάνω από την ουρά του αυτοκινήτου δεν μετράνε.
Κλάψε πάλι με τον τρόπο που σου αρέσει. Κλάψε από θυμό, από ένταση, από ανάγκη, από χωρισμό, επειδή το θες. Κλάψε κι ας είναι το συγχρονιζέ που θα μοιραστεί τον πόνο μαζί σου ή η μούρη που την «κατέβασες» επειδή ο κάδος ήταν πιο μέσα απ' ότι είχες υπολογίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου