Στα "18"

Γινόταν 18 το καλοκαίρι, μέσα καλοκαιριού. Μέρες πριν είχε κανονίσει όλα τα έγγραφα για τις εξετάσεις του διπλώματος. Ημέρα εξέτασης, η επομένη των γενεθλίων του.

Την ημέρα που θα γινόταν 18, σηκώθηκε νωρίς, έβγαλε το αυτοκίνητο και το έπλυνε σχολαστικά. Στις εξετάσεις πέτυχε και πήρα το δίπλωμα, αναμενόμενο από όλους, δεδομένο για εκείνον.

Από εκείνη την ημέρα και μετά, το αυτοκίνητο είχε γίνει το σπίτι του και η κάθε πινακίδα του δρόμου, ένας νέος προορισμός. Ταξίδευε πολύ, από μικρός εξάλλου είχε μάθει να ταξιδεύει, εθισμένος από την οικογένειά του. Η απόσταση δεν ήταν «εμπόδιο» σε οποιοδήποτε επίπεδο, εκτός αν υπήρχε θάλασσα. « Δεν ανεβαίνει σε καράβι, είναι χαμηλό», έλεγε και το ευχαριστιόταν.

Μέσα σε μία βδομάδα έκανε χίλια χιλιόμετρα. Του άρεσε να ταξιδεύει μόνος του, το απόγευμα και χωρίς μεγάλες στάσεις. Το κινητό πάντα κλειστό, οδηγούσε κι άκουγε μουσική. Έκανε στάση μόνο για δύο λεπτά, να απολαύσει την θέα και ξεκινούσε πάλι.

Όμως, λίγο πριν τελειώσει το κάθε ταξίδι, έκλαιγε. Έκλαιγε κι οδηγούσε. Δεν καταλάβαινε γιατί γινόταν αυτό. Ακόμα και χαρούμενος να ήταν, εκείνη τη στιγμή πάντα έκλαιγε (είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά).

Κάποτε είχα διαβάσει, ότι όσοι ταξιδεύουν μόνοι τους, έχουν συνεπιβάτη την ψυχή. Μεγάλη κουβέντα κι αλήθεια. Έτσι είναι, τουλάχιστον και στιγμιαία, το βιώνεις.

Προφανώς, εκείνες τις στιγμές που δάκρυζε, τις στιγμές χαρμολύπης, η ψυχή του, αποκτούσε μορφή δίχως φωνή. Το δάκρυ ήταν το «ευχαριστώ» για την ηρεμία που της χάριζε