"Απ' το χώρια στο μαζί και πίσω"

Περίεργοι οι άνθρωποι. Παρορμητικοί στις συμπεριφορές, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι παλαιότερες εποχές με πιο πολύ ανεμελιά, δίχως τόσα πράγματα γύρω μας κι όμως αυτό το ένα που λείπει σήμερα, το είχαμε καθημερινά. Το χαμόγελο, την αγάπη, την ανάγκη να μιλήσεις. Ξαφνικά, κλειστήκαμε σε εμάς, στον εαυτό μας ή έτσι θέλουμε να λέμε. Βέβαια, το βράδυ του Σαββάτου, θέλουμε παρέα, θέλουμε πολλά, αλλά για λίγο. Γιατί το ξημέρωμα θέλουμε μόνο τον εαυτό μας.





Βγαίνω και παρατηρώ τους πάντες με ένα κινητό στο χέρι. Επικοινωνία, κοινωνικό ον ο άνθρωπος.



Τόσες εφαρμογές στο κινητό για επικοινωνία, τόσες επαφές, μονάδες για καταναλωθούν σε κλήσεις ή μηνύματα κι εσύ επιλέγεις απλά να κοιτάς.



Μένεις στην ίδια περιοχή.



Συχνάζεις στα ίδια μαγαζιά.



Γνωρίζεις τα γούστα του/της.



Καταλαβαίνεις την διάθεσή του/της.



Ξέρεις το αυτοκίνητό του/της.



Θυμάσαι τι ώρα γυρίζει σπίτι, πότε δουλεύει, πότε βγαίνει.



Αναπολείς τις λίγες στιγμές ή αυτές τις ματιές.



Κοιτάς τον αριθμό/επαφή/προφίλ, το ανοίγεις, πας να γράψεις κάτι κι απλά το σβήνεις.



Στην επόμενη περιήγηση, απλά τον/την ξεχνάς.



Και κάπου το ξημέρωμα, εκεί που ταξιδεύεις στις σκέψεις σου ο ένας θέλει τον άλλον.



Μήπως είστε μαζί;