"Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές.."

Οι Κυριακές πάντα έχουν μία μελαγχολία, τουλάχιστον έτσι τις αντιλαμβάνομαι εγώ.

Σπάνια ξενυχτούσα, εκτός από ένα μήνα τώρα, βλέπε άρθρο πρώτο. Μην ρωτήσεις μόνο ποιος είναι ο λόγος.

Οι Κυριακές έχουν μία μελαγχολία που σε πιάνει από το μεσημέρι και μετά συνήθως. Μέχρι το πρωί όλα είναι καλά, σχεδιάζεις τι θα κάνεις, πως θα περάσει η μέρα. Η Κυριακή όμως περνάει πολύ γρήγορα, τουλάχιστον για εμένα.

Την είχα συνδυάσει με διάβασμα, με ταξίδια επιστροφής κι έτυχε πλέον να την συνδυάσω και με (από)χωρισμό. «Η χειρότερη μέρα;» θα ρωτήσεις, «Ναι» θα σου απαντήσω. Μετά το μεσημέρι, οι εικόνες στο μυαλό τρέχουν σαν τρελές.

Πλέον μπήκα σε άλλους ρυθμούς, οπότε η Κυριακή σαν μέρα, έχει ανακηρυχθεί σε «μέρα ενασχόλησης με ότι αγαπώ». Αυτοκίνητο είναι αυτό, παρέα, βόλτα με το αυτοκίνητο, όλα μαζί, κάτι άλλο, ακόμα το ψάχνω.

Έναν μήνα τώρα, άλλαξαν σχεδόν τα πάντα, ακόμα και σε θέμα χαρακτήρα. Αφορμή να μην μείνω σπίτι είναι εύκολο να βρω, ας είναι καλά οι φίλοι.

Αυτό που με κάνει να ξεχνάω ακόμα και τα απωθημένα, τις κακές στιγμές ή αυτή την γ@μημένη νοσταλγία για τις Κυριακές που πέρασα (ξέρεις εσύ), είναι οι βόλτες με το αυτοκίνητο κάθε Κυριακή.

Οπότε τώρα ξαναρώτα «Η χειρότερη μέρα;».

Και μετά από όλα αυτά, το βράδυ της Κυριακής. Ανιαρό, αδιάφορο, έρχεται Δευτέρα εξάλλου, πρέπει να μπεις πάλι στην καθημερινότητα.
-Αντέχεις;
-Αντέχεις,
-Tο θέλεις;
-Δεν ξέρεις, τα «πρέπει» σε κάνουν να συμβιβάζεσαι.

Όμως, μπορείς να ονειρεύεσαι, να σκέφτεσαι, να φαντάζεσαι, να ζεις στον δικό σου κόσμο. Αυτό κάνουν τα παιδιά, η φράση «να μείνεις πάντα παιδί», για πολλούς φαίνεται ασήμαντη, για άλλους τείνει να γίνει αρετή ή και τρόπος ζωής.

Ακούω το τραγούδι του Μάλαμα, «Το γράμμα», (είμαι και ρομαντικός βλέπεις, άλλο μειονέκτημα), λέει το ρεφρέν «Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια….» κι αμέσως σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι.

Το να μπορείς να κατευθύνεις τη σκέψη σου είναι δύσκολο, πόσο μάλλον τα γ_μημένα βράδια της Κυριακής.

Ωστόσο, την βόλτα με το αυτοκίνητο, τον καφέ με την παρέα, τα μερεμέτια ή τα σκαλίσματα που θα κάνουμε στα αυτοκίνητα κάθε Κυριακή, είναι αυτά που μένουν. Κι όλα αυτά για να πείσεις τον εαυτό σου, ότι δεν ήταν μία συνηθισμένη Κυριακή.
-Γι’ αυτό ή για να ξεχαστείς;
Μάλλον το δεύτερο, για να ξεχαστείς.
Ακόμα και το φαγητό με την οικογένεια το μεσημέρι, δεν το αλλάζω κι ας είναι ρουτίνα για την Κυριακή.

Κοιτάω το ρολόι, ξημερώματα Δευτέρας, «δεν κοιμήθηκες» λέει μία φωνή από μέσα μου, «πως θα αντέξεις» ρωτάει.
Δεν πειράζει, αυτό που έλεγες «λαμαρίνα με ρόδες» με περιμένει έξω για να με κάνει να ξεχαστώ έστω και για πέντε λεπτά κι ας είναι Δευτέρα.