«Τη νύχτα φαίνονται οι αληθινοί χαρακτήρες», είχα διαβάσει σε ένα άρθρο. Παρατηρώ τους φίλους μου, όταν βγαίνουμε έξω. Έχω ζήσει μαζί τους ωραίες και κακές στιγμές, αγάπες, χωρισμούς, προβληματισμούς και βράδια, πολλά βράδια μέχρι το ξημέρωμα.
Μετά τις 2:00 το βράδυ, εκδηλώνονται πολλά. Ειδικότερα προς το ξημέρωμα η ψυχή και τα «έσω» βγαίνουν αυθόρμητα και χωρίς να έχεις φτιαχτεί. Μερακλώνεις, σκέφτεσαι πολλά, σχεδιάζεις, αναπολείς, ενίοτε λησμονείς. Όσοι έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους, παίρνουν τηλέφωνο ή στέλνουν μήνυμα.
Θέλουν να μοιραστούν τη στιγμή.
Είναι ο φόβος ή αγωνία για το αύριο και κάθε αύριο;
Είναι ότι τον ήθελαν δίπλα τους;
Μεγάλη υπόθεση να έχεις κάποιον δίπλα σου.
Αλλά, τουλάχιστον οι περισσότεροι (αν όχι όλοι), δεν τους λες ευτυχισμένους. Όλη την ώρα στο τηλέφωνο, να δίνουν «εξηγήσεις», να λένε που θα πάνε, τι θα κάνουν. Αν ξενυχτήσουν δε, πάει η επόμενη μέρα. Θα είναι γεμάτη τηλέφωνο και μία έκφραση, «τι βλακεία έκανα κι έκατσα χθες μέχρι αργά».
Έτσι κάναμε τις σχέσεις, καμία εμπιστοσύνη. Αφού, άμα είναι η άλλη (ή άλλος) να σε κερατώσει, θα το κάνει. Θα το μάθεις, έστω αργά ή γρήγορα θα το μάθεις, έμμεσα ή από τον/την ίδια. Μη σου πω ότι θα το καταλάβεις στη συμπεριφορά και την φωνή.
Αν έχει τσίπα και στο πει, ακόμα καλύτερα. Να τελειώνεις. Θα μεθύσεις, θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα πονάς, δεν θα γελάς, αλλά με τον χρόνο θα σου περάσει. Όλα αυτά, αν άξιζε για εσένα, αν όχι, «καληνύχτα κι όνειρα γλυκά».
Το αυτοκίνητο μερικοί το «παντρεύονται» ή έστω «το ερωτεύονται», παράφορα όμως.
Μαθαίνουν να το φροντίζουν, να το προσέχουν και να το συντηρούν, παρά τα «περίεργα», τα βίτσια ή τις ιδιοτροπίες που έχει. Μπορεί να σε στεναχωρεί, να σου τρώει τα λεφτά, αλλά στο κάνει γλυκά. Έτσι δεν είναι και οι σχέσεις εξάλλου;
Όλες έχουν τα «πάνω και τα κάτω», αλλά μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι να υποχωρείς, όταν αγαπάς.
Η μόνη διαφορά της σχέσης με το αυτοκίνητο, είναι ότι δεν παίρνεις τηλέφωνο, αλλά μετράς την τσέπη σου, την υπομονή σου (και τον γ@μημένο δείκτη της βενζίνης που δεν λέει να σηκωθεί).
